Gerdie van Gerwen 6 juni 2017

Schelden

We schelden wat af beste mensen. Er hoeft ons maar iets tegen te zitten,
niet in de smaak te vallen of niet te voldoen aan onze verwachtingen en de scheldwoorden vliegen ons om de oren.
Zelfs buiten dat zijn woorden als k*t en WTF als een vanzelfsprekendheid in ons vocabulaire opgenomen.
De een staat voor het feit dat iets vervelend is, de ander schetst een soort van verbazing. Ook gesprekken op straat van willekeurige voorbijgangers, ik ving er een aantal op afgelopen weekend.

Over gewone onderwerpen zoals het tijdstip van naar huis gaan: “WTF! Gaat hij dan al naar huis? Dat is k*t, want dat is wel erg vroeg!”, en zo kan ik er nog een paar opnoemen. Gewoon volwassenen om me heen.
Ook columnisten en recensenten deinzen er niet voor terug om scheldwoorden op te nemen in hun stukken. Op de een of andere manier bereiken ze een groter publiek. Het is lekker aanstootgevend en men lijkt dat heerlijk te vinden.
Ik weet niet wat jullie daarvan vinden maar ik vind dat jammer. Een soort van verarming van onze taal.
Want als je zou denken dat ik het over jongeren heb, opgroeiende tieners of kinderen, waarvan we weten dat zij soms tijdelijk een ander taalgebruik hebben, wat overigens vaak vanzelf weer over gaat. Nee, het zijn volwassenen waar je het eigenlijk niet van zou verwachten. Volwassenen met niet eens een tokkie imago. Met een vocabulaire dat verder reikt dan tienerschelden en grammaticaal goed onderlegd.

Ik vind het een apart fenomeen. En soms lijk ik de enige te zijn die het opvalt. Of was het jullie ook al opgevallen? Een beetje tegenstijdig is het ook wel. Want daar waar we onze jeugd op straffen. Hen proberen af te leren als ze gaan schelden, en k*t uit hun monden proberen te houden, smijten we er zelf mee.
Een goed voorbeeld was ook het Bieber optreden afgelopen weekend op Pink Pop. Die arme jongen werd maanden vooraf al bekogeld en de grond ingetrapt. Het publiek en concertgangers lieten vooraf  massaal weten dat hij eigenlijk niet welkom was.
Vervolgens treedt hij op en blijkt het niet helemaal naar behoren. Oké, dat kan. Maar dan gaat er een stortvloed aan scheldpartijen over de sociale media heen. Elke irritatie naar die man wordt op twitter gesmeten. Van k*t-ventje tot beunhaasje tot poenscheppertje. Ook recensies, de ene scheldpartij na de andere.
Ik schrik daarvan. Het is een geaccepteerd respectloos ordinair taalgebruik, waarvan we massaal vinden dat dat mag.
Tevens is het een gebrek aan fatsoen en respect naar die ander. Roeptoeteren zonder fundament. Ik weet niet hoor, maar schelden lijkt erbij te horen.
Maar toch, als je er goed over nadenkt, zegt het eigenlijk meer over de persoon zelf die scheldt.
Hij toont via woorden wat hem bezigt in zijn mind. Zijn denkwijze. Er zit meer in een woord dan alleen de letters.
Woorden openbaren de denkwijze van de sprekende persoon.
En dan komen we vanzelf terug op een heel oude uitspraak: “Wat je zegt, ben je zelf!”
Laten we het daar dan maar bij houden. Punt.