HANDTAS.
Dochter komt thuis en begint in de gang al te roepen: “Kijk eens mam! Mooi hè! Hij was in de uitverkoop!”
Blij toont ze haar nieuwe aankoop: een prachtige tas die echt bij haar past.
Stoer, praktisch en met een vrouwelijke nonchalance. Opvallend is hoe de tas een persoonlijk verlengstuk is van de draagster.
In mijn jonge jaren vond ik tassen maar niks. Het liefst frommelde ik geld en lippenstift in de zak van mijn jeans of spijkerjack.
Maar als mijn kleding me geen keuze over liet, was die tas een noodzakelijk kwaad. Lastig! Vooral als ik eens lekker uit mijn dak wilde gaan op de dansvloer.
Als een molensteen hing dat buideltje aan nek of schouder te hopsen. Een enkele keer lukte het me om een vriendin, die toch niet met haar voetjes van de vloer ging, te bombarderen tot tassenkapstok. Ook herinner ik me de tactiek in discotheek Galaxy, Den Bosch.
Daar sjouwden de dames met grote gevulde zakken, die ze bij hun discomoves voor zich op de grond legden. Ook een manier.
Was ik alleen voorzien van lipstick en geld; de Galaxy-buidels destijds bleken mini-drogisterijen te zijn.
Op toilet stonden de gekapte dames zichzelf fanatiek te bewerken met gel, kam, haarlak, poederdozen en krultangen die ze met gemak uit hun tas toverden. Het belang van hun uiterlijk sjouwden ze letterlijk als een last met zich mee.
“De inhoud van een tas gaat dieper dan je denkt. Gedrag, wensen, verlangens, angsten of verdrietjes zijn erin af te lezen “, zei laatst vriendin S.
Oh ja? Dacht ik. En ik kreeg een brandende nieuwsgierigheid naar mijn eigen meest geliefde tas. Ik pakte deze erbij, en plaatste hem op tafel.
Voor mij stond een tas van exclusief bruin leer, Italiaanse makelij. Korte hengsels. Brede basis, een stalen rits en een nonchalante look.
Benieuwd naar de inhoud, trok ik de rits open en gooide de tas op zijn kop.
Het volgende rommelige stapeltje bood zich aan: toegangsbewijzen van theater en concerten, kaarten van Kring Vrienden Den Bosch, kledingbonnen, een verjaarde waardebon van een sieradenwinkel, oude snoepjes, een lege brillenkoker van Versace, papiertjes, verdwaalde muntjes een glazen vijl.
En tussen al die troep schitterde een mooie armband mij tegemoet.
Dit is behoorlijke stof voor een tassenpsychologe. Ik analyseerde zelf de inhoud.
En zag een ongeordende nonchalante vrouw die van stijl houdt, geen besef heeft van tijd, daardoor haar waardebonnen vergeet in te leveren en waarschijnlijk vaak te laat is bij haar afspraken.
Ze grijpt altijd mis op zonnebril en mogelijk ook sleutels. Ze heeft muziek en cultuur in een hoog vaandel. Opruimen en snoepen zijn niet haar hobby’s.
En tussen die wanorde en chaos schittert iets waardevols, dat ze blijkbaar altijd met zich meedraagt.…….Die glinsterende armband, ooit gekregen van mijn dierbare moeder, liet mij glansrijk beseffen hoe graag ik haar nog bij me heb en dat ik haar nog vaak mis. Ik slikte.
In alle rust en met tranen in mijn ogen stopte ik de inhoud terug.
Die dag keek ik voor het eerst echt in mijn tas en daarmee in een spiegel die wat dieper ging dan mijn uiterlijk.
Mijn vriendin had gelijk. De inhoud van een tas gaat dieper dan je denkt.
Een dierbare schittering.
Geschreven: 2012, Gerdie van Gerwen.